Jak już wspomniano w części 1.1 na str. 8, TeX Live można używać na trzy sposoby:
Każda z tych metod jest dokładniej opisana w dalszych rozdziałach.
Uwaga: CD-ROM-y i DVD są w formacie ISO 9660 (High Sierra), z rozszerzeniami Rock Ridge i Joliet.
Aby skorzystać z wszystkich zalet płytki pod Unixem, twój system powinien obsługiwać rozszerzenie Rock
Ridge. Prosimy zapoznać się z dokumentacją komendy mount w twoim systemie aby sprawdzić, czy to jest
możliwe. Jeżeli używasz wielu różnych maszyn w sieci lokalnej zobacz, czy możesz zamontować
CD-ROM/DVD na tej, która pozwala na użycie Rock Ridge.
Systemy Linux, FreeBSD, Sun, SGI oraz HP Alpha powinny umieć bez problemów korzystać z CD-ROM-u/DVD. Będziemy wdzięczni za wszelkie wskazówki od użytkowników innych systemów, którym udało się skorzystać z niniejszych płytek, z których to wskazówek moglibyśmy skorzystać w przyszłych wersjach tej dokumentacji. Dalsze kroki opisane są przy założeniu, że udało się zamontować CD-ROM/DVD w pełnej zgodności z Rock Ridge. |
Na CD-ROM-ie demo zawarto programy jedynie dla systemów Linux, Mac OS X oraz Windows. Aby korzystać bezpośrednio z nośnika w innych systemach Unix należy użyć DVD.
Najpierw należy zamontować CD-ROM lub DVD – postać polecenia jest zależna od konkretnej platformy, poniższe działa w Linux, choć nazwa urządzenia (tu /dev/cdrom) może się różnić. W przykładach podajemy > jako znak zgłoszenia powłoki.
następnie zmieniamy katalog bieżący na katalog montowania:
W systemie Mac OS X katalog ten znajduje się zwykle w ramach /Volumes zaś medium montowane jest automatycznie.
Uruchamiamy skrypt instalacyjny install-tl.sh:
Po ukazaniu się głównego menu mamy do wyboru kilka opcji wprowadzanych poprzez naciśnięcie wybranego znaku oraz klawisza Enter (nie należy wpisywać znaków <>; duże i małe litery są tożsame, w przykładach podajemy małe litery).
Dla uruchamiania bezpośrednio z płytki wybierzmy najpierw opcję d, następnie podopcję 1, która pozwoli nam określić katalog na generowane przez TeX-a pliki (fonty, formaty, pliki konfiguracyjne do modyfikacji ustawień). Jeśli odpowiadają nam ustawienia domyślne (/usr/TeX), możemy pominąć poniższy fragment. W naszym przykładzie użyjemy /usr/local/texlocal:
wciśnięcie klawisza r powoduje powrót do głównego menu, gdzie wybieramy opcję uruchamiania bezpośrednio z nośnika, bez instalacji właściwej na dysku:
Następnie należy uaktualnić zmienną PATH, dołączając do ścieżki przeszukiwania programów katalog zawierający binaria dla danej architektury, a także ustawić zmienną VARTEXMF na podany powyżej katalog. Dla powłoki zgodnej z Bourne shell (sh, bash, ksh) możemy dopisać do pliku $HOME/.profile:
gdzie archname oznacza konkretną platformą W tabeli zamieszczono spis obsługiwanych systemów i odpowiednich nazw podkatalogów. Należy pamiętać, że demo CD-ROM zawiera jedynie binaria dla Windows, Linux dla Intel i Mac OSX. Dla innych systemów Unix należy zastosować drugi CD-ROM bądź DVD. W nazwie podkatalogu możemy pominąć numer wersji, np. sparc-solaris jest dowiązaniem do sparc-solaris2.7.
|
Po ponownym uruchomieniu sesji polski użytkownik może użyć bezpośrednio m.in. polecenia mex (TeX ze spolonizowanym formatem Plain), platex (LaTeX z polskimi i anglo-amerykańskimi wzorcami przenoszenia wyrazów) oraz ich wersje dla programu pdfTeX (tworzącego pliki PDF), odpowiednio: pdfmex i pdfplatex. Potrzebne pliki formatów zostaną wygenerowane automatycznie podczas pierwszego uruchomienia danego polecenia i zapisane w lokalnym katalogu. Katalog ten, domyślnie /usr/TeX/texmf-var/, a w naszym przykładzie /usr/local/texlocal/texmf-var/ zawiera pliki konfiguracyjne, które mogą być modyfikowane przez użytkownika. W konfigurowaniu pomocne jest uruchomienie skryptu texconfig, opisanego w części3.4, na str. 29.
Instalacja części lub całości dystrybucji na twardym dysku wymaga zamontowania CD-ROM-u (lub DVD) w systemie, przejścia do jego katalogu głównego i uruchomienia:
Następnie pokaże główną stronę konfiguracyjną umożliwiającą wybór:
Opcje wybiera się przez wpisanie litery lub liczby i potwierdzenie jej klawiszem Enter. Przykładowo: wykryty został system Linux dla platformy Intel x86, wybrane zostały predefiniowane zestawy, domyślny katalog instalacji to /usr/TeX. Zauważmy, że wyświetlana jest także ilość miejsca na dysku, potrzebna do zainstalowania pakietów. Jeśli wykonuje się sugerowaną instalację, potrzebne jest około 300 megabajtów wolnego miejsca na dysku. Podstawowa instalacja zajmie jedynie 100 megabajtów; można ją poszerzyć o wybrane pakiety, kiedy zajdzie taka potrzeba.
W katalogu wybranym do instalacji, w podkatalogu bin, skrypt instalacyjny umieści binaria. Drzewo z plikami TeX-owymi zostanie umieszczone w podkatalogu texmf. Dodatkowy podkatalog texmf-var będzie zawierał kopie plików konfiguracyjnych (prócz głównego texmf.cnf), które będą modyfikowane podczas uruchamiania programu texconfig; znajdą się w tym katalogu także generowane pliki formatów. Lokalne makra i fonty można będzie umieszczać w podkatalogu texmf-local – aktualizacja bądź reinstalacja systemu TeX nie naruszy zawartości tego katalogu.
Po wybraniu opcji <C> – standard collections, wyświetlone zostaną dostępne zestawy. Każdy zestaw zawiera szereg pakietów: makr, fontów itp. Zaznaczenie zestawu do zaistalowania polega na wciśnięciu odpowiedniego klawisza; ponowne naciśnięcie tego samego klawisza wyłącza zaznaczenie (uwaga: duże i małe litery są rozróżniane!).
Po wybraniu opcji <L> – language collections, wyświetlone zostaną dostępne zestawy dla różnych języków. Zestawy zawierają najczęściej wzorce przenoszenia wyrazów, czasami dodatkowe pakiety makr i fontów. Aby zainstalować polskie pakiety (fonty, makra, dokumentacje), należy w tym menu zaznaczyć klawiszem v opcję Polish.
Po powrocie do głównego menu można dodatkowo wybrać inne opcje. I tak: <O> options pozwala zdecydować, czy nowo tworzone fonty powinny znaleźć się w innym miejscu (jeżeli chcemy, dla większości użytkowników, zainstalować główny pakiet w trybie „tylko do odczytu” (read-only)), oraz czy utworzyć dowiązania symbliczne (links) dla stron man i GNU info w standardowych katalogach systemu. Wymagane do tego są, oczywiście, uprawnienia administratora.
Po zakończeniu ustawień, po powrocie go głównego menu, można rozpocząć instalację (klawisz I). Program instalacyjny, uwzględniając wybrane zestawy i systemy, sprawdzi spisy plików na CD-ROM-ie, stworzy listę plików do skopiowania, po czym pliki te zostaną skopiowane na twardy dysk. Następnie uruchamiana jest sekwencja inicjująca (tworzenie plików formatów itd.). Po instalacji wystarczy dodać do zmiennej PATH właściwy podkatalog bin instalacji TeX-a i można zacząć pracę. Jeśli zajdzie potrzeba, można przenieść binaria wyżej o jeden poziom, np. z /usr/local/bin/i386-linux do /usr/local/bin; jednakże po tym należy wyedytować plik texmf/web2c/texmf.cnf i zmienić linię znajdującą się blisko początku pliku:
na
Jeśli przeniesiemy całość instalacji do innego katalogu, należy dokładnie to określić, modyfikując zmienną TEXMFMAIN w pliku texmf.cnf, a także ustawiając TEXMFCNF na $TEXMFMAIN/texmf/web2c.
TeX Live można używać zarówno do aktualizacji istniejącej instalacji, jak i do dodawania składników do instalacji wcześniejszej. Główny program instalacyjny przeznaczony jest do użycia tylko za pierwszym razem, natomiast później należy używać znajdującego się na CD-ROM-ie (DVD) skryptu install-pkg.sh. Uruchamia się go przez zamontowanie nośnika, przejście do katalogu punktu montowania i napisanie
Skrypt posiada dziewięć parametrów; pierwsze cztery pozwalają wybrać: pojedynczy pakiet do instalacji, cały zestaw (np. tex-mathextra), nazwę katalogu zamontowanego CD-ROM-u, oraz nazwę katalogu zawierającego pliki ze spisami zawartości pakietów (zwykle te dwa ostatnie ustawiane są automatycznie):
Proces instalacji jest określony dokładniej przez pięć kolejnych parametrów; pierwsze dwa pozwalają wyłączyć z instalacji dokumentacje lub pliki źródłowe, trzeci wyłącza domyślne uruchamianie na koniec skryptu mktexlsr, który przebudowuje bazę danych o plikach, czwarty uruchamia na koniec skrypt konfiguracyjny texconfig init zaś piąty powoduje jedynie wypisanie plików, które miałyby być zainstalowane:
--nodoc | |
--nosrc | |
--nohash | |
--config | |
--listonly | |
Można także określić, czy zamiast instalować pliki, skrypt powinien utworzyć archiwum tar w wybranej lokalizacji:
--archive=nazwa | |
Dodatkowa opcja --verbose pozwala wyświetlić podczas uruchomienia bardziej szczegółowe komunikaty.
Tak więc, jeżeli chcielibyśmy tylko zobaczyć przed zainstalowaniem, jakie pliki tworzą pakiet fancyhdr, nasze polecenie wyglądałoby następująco:
Gdy tylko program instalacyjny skopiuje wszystkie pliki w miejsce, gdzie mają być zainstalowane, można użyć programu texconfig, pozwalającego konfigurować system według własnych potrzeb. Program ten może być w każdej chwili uruchomiony do zmiany instalacji, z interfejsem pełnoekranowym (wymaga on programu dialog, zawartego w pakietach z binariami) lub z linii poleceń. Program texconfig powinien być używany do wszelkich zmian, takich jak deklaracja używanych drukarek czy przebudowywanie bazy danych o plikach. Obydwa tryby pracy mają tekst pomocy opisujący możliwości.
Przykłady użycia z wiersza poleceń:
Skrypt texconfig pozwala na zmianę jedynie najważniejszych ustawień. Głównym plikiem konfiguracyjnym jest texmf.cnf. Zlokalizujemy go uruchamiając polecenie „kpsewhich texmf.cnf”. Plik ten zawiera sporo użytecznych komentarzy wyjaśniających reguły ustawień domyślnych oraz podaje przykłady ustawień alternatywnych.
Po zainstalowaniu TeX Live warto sprawdzić czy programy działają prawidłowo. Opiszemy tu podstawowe procedury testowe funkcjonowania systemu w systemach Unix. W Mac OS X i Windows najczęściej użyjemy środowiska graficznego (GUI), ale reguły są podobne.
Początkującym polecamy stronę http://tug.org/begin.html oraz podręcznik Petera Flynna Formatting Information, dostępny na http://www.ctan.org/tex-archive/documentation/beginlatex.